Van: kimp@xs4all.nl
Verzonden: donderdag 10 februari 2005 9:56
Onderwerp: cycling like an Egyptian

---

Op 23 januari kregen we een Egyptisch stempeltje in ons paspoort en gingen vanuit het onmetelijke Libie naar Egypte. In Sallum , 10 km over de grens werden we opgewacht door de lokale politieman die ons begeleidde naar het enige hotel. Dit was voor onze veiligheid zo begrepen we. Het moet gezegd worden dat de tientalle ezelskarren met Egyptische schoffies behoorlijk vreesaanjagend waren. Zij waren er op gespits om ons, samen met de politieman, tegen de grond te rijden. De 6 of 7-jarige jochies waren niet het minst onder de indruk van de woeste uitvallen van onze begeleider. Blijkbaar waren we opgezadeld met de lokale Jan Lul. Vanuit Sallum fietsten we langs de kust en na twee dagen bereikten we Marsa Matruh, dat aan een ongelofelijk blauwe zee ligt. Reisfolderwerk.

Vanaf Matruh zijn we de woestijn ingedoken. Na circa 2 weken zand en vele honderden kilometers tijd voor een kleine impressie. Je fietst door de woestijn, meestal over een asfalt weg. Die kan soms voor een deel verdwenen zijn onder het zand. Links, rechts, voor en achter je zie je zand. En toch is er erg veel afwisseling. Er zijn goudgele zandduinen,zwarte vulcanische vlaktes, lila rotsformaties, wit opgdedroogde zoutmeren, witte kalkformaties die op grote boleten lijken en gewone immens grote kale zandvlaktes. Hier en daar zie je fata morgana's (meren) in plaats van de gewone trillende, zinderende horizon. Zo een keer per uur word je opgeschrikt door het getoeter van een plotseling opduikende truck of bus. Dan weer word je overpeinzing verstoord door een opgeschrikte groep sahelzandhoenders of een bord langs de weg waarop in het arabisch staat : Allah is Groot. Je vraagt je af wat je met die wetenschap moet in die nog grotere lege vlakte.

We fietsen van oase naar oase. Dat zijn reizen van 2 tot 4 dagen, afhankelijk van de wind en kilometers. Nu zou je denken dat die wind ons meestal gunstig gestemd is, want we rijden naar het zuiden. De Nijlvallei kent immers duizenden jaren rijkdom omdat de wind doorgaans uit het Noorden kwam en dus het zeilen stroomopwaarts mogelijk maakte. Maar Tjernobyl heeft kennelijk ook dat veranderd.

Om de circa 100 kilometer komen we checkpoints tegen van de politie of het leger. Met schoolschriftjes in de aanslag worden wij tot stoppen gemaand. Een en ander wordt genoteerd vanuit ondersteboven gehouden paspoorten en met handen en voeten vraag en antwoord spel. Rene stelt zich gemakshalve maar voor als Mr. Kees, want Rene kunnen ze niet uitspreken. Nadat al onze gegevens zijn doorgeseind via walkie-talkie naar de volgende post worden we enthousiast uitgezwaaid. Bij de volgende post is er echter geen enkele sprake van herkenning en wordt met dezelfde moeite onze identiteit en reisbestemming opnieuw vastgesteld, ingeschreven en doorgebeld.

Behalve de normale bagage sjouwen we voor zo'n traject van oase naar oase extra mee: 20 liter water, 800 gr pasta, 4 blikken tonijn, 4 zakjes tomatenpuree, 1 knoflook, 20 broden,10 pannenkoeken, 1 kilo dadels, 9 eieren, een zak koekjes, pinda's en 3 pakjes feta en een zelf geknutselde woestijnrattenval.

Hoe zien we eruit als we de doeloase binnenrijden? Gezandstraald, verwaaid, verwilderd, verbrand en stoffig. En we stinken. Maar zolang je samen stinkt is er geen vuiltje aan de lucht.
Over ruim een week verwachten we in Luxor aan te komen.

Liefs Rene en Kim