Van: kimp@xs4all.nl
Verzonden: zaterdag 19 maart 2005 16:38
Onderwerp: Jordanie

---

We hebben begin deze maand zowaar een weekje vakantie gehad. We kwamen via de kust van zuid Sinai in Dahab aan. Vroeger een kleine Bedoeinen dorp, nu een toeristenstadje dat hard bezig is om grote resorts te bouwen. Hoewel dus absoluut geen authentiek plaatsje wel een heerlijk oord om rond te hangen. De middag dat we aankwamen een voorzichtige duik in het ietswat frisse water gemaakt. Nimmer zoveel vis en koraal gezien. Tja dat smaakt naar meer dus dezelfde avond een tochtje gemaakt langs de vele duikcentra. Uiteindelijk bij fa. Sea Dancer een afspraak gemaakt voor een "opfris" duik de volgende dag. Dat opfrissen was nodig aangezien ik 10 jaar geleden een cursus gevolgd had en sindsdien slechts 1 keer had gedoken. Fijne instructrice die nogal enthousiast deed over mijn "Buoyency" ( zweven in het water). Ik zelf was minder enthousiast aangezien het kanaal tussen mijn neus en oren niet met elkaar communiceerde qua druk aangaande. Bij meer dan 3 meter onder water wordt de druk op je trommelvlies te groot en moet het druk evenwicht worden hersteld. Bij normale mensen is dat een fluitje van een cent: neus dichtknijpen en hard blazen. Normaal gesproken hoor je dan wat gekraak en gepiep met als resultaat dat je trommelvlies weer drukloos wordt. Nou ja zo hard geblazen dat het neusgedeelte van mijn duikbril vol snotterig bloed kwam te zitten. Maar ja de Rode Zee is wel het duikparadijs van de wereld. Dus toch maar opgegeven voor de Advanced Divers Course. De volgende morgen samen met Tim, een Amerikaan uit Montana, gaan duiken. Ik kreeg de tip om je neus te spoelen met zeewater waardoor het oor-neus kanaal wat vrij komt van slijm en ander blokkades. Heel fijn zo'n neusslok zeewater. Maar het werkte perfect. Inmiddels dus Advanced duiker geworden. Kim ging mee met de duiktripjes om te snorkelen hetgeen ook fantastisch is hier. Grote murenes gezien van bijna 3 meter. Oog in oog gestaan ( 20 cm) met een 2,5 meter Napoleon baars. Doet niks maar hij was wel errug groot.Met moeite na een week afscheid genomen van Dahab. Op de fiets tegen de wind in (natuurlijk) naar Nuweiba alwaar een veerboot gaat naar Aqaba, Jordanie. We waren keurig op tijd voor de boot van 12 uur 's middags. Ach je weet hoe dat gaat,: een uurtje vertraging hoort er wel bij in deze regio. Het werd wat meer. Uiteindelijk meer dan 14 uur gewacht in een betonnen bunker voordat we de boot opmochten. Na zo'n 10 uur wachten begint eea een surrealistisch karakter te krijgen. Tijd en plaats verdwijnen en een verdovende roes ontstaat. Vanuit Aqaba omhoog gefiets naar Petra. Geweldige oude stad van de Nabateers die tempels en tomben uit de rotsen hebben gehakt. Voor alle duidelijkheid aangaande de architecuur en omgeving, de slotscene van Indiana Jones and the Holy Grail is hier gefilmd. We hadden gehoord van andere fietsers dat de lokale jeugd nogal agressief kon zijn in Jordanie. Ach, Kim en ik waren wel wat gewend dachten we. Het was echter niet mis wat de Jordaanse jeugd voor ons in petto had. De ellendelingen gooiden forse keien, hard en gericht. Eerst roepen ze hello en als je voorbij gefietst bent vliegt er een kei langs je fiets of hoofd. Ter afwisseling van het gooien wordt er in je richting gespuugd of werden er idiote karate oefeningen vlak voor je neus gehouden. Uiteindelijk werd dit gedrag te intimiderend en te gevaarlijk. Elke keer dat je weer zo'n rotjoch zag dan keek je eerst naar zijn handen of er geen steen in het vuistje zat. Vandaag uiteindelijk de brui er aangegeven omdat er van leuk fietsen niet meer over bleef. Dus een taxi naar Amman gepakt waar we een paar dagen gaan bijkomen. Het idee is dat we naar verloop van tijd weer naar zo'n 10-jarig monster kunnen kijken zonder schichtig te worden. Ergens na het 15de jaar vindt er een grote overgang plaats bij de Jordaniers. Zo agressief als ze zo voor die tijd zijn zo aardig zijn ze daarna. Maar ja een uitnodiging voor een bakje thee compenseert niet voor een steen naar je kop. We hebben goede hoop dat de grens tussen Syrie en Jordanie ook een cultuurgrens is wat het stenen naar fietsers gooien betreft.

groeten Kim en Rene