Van: kimp@xs4all.nl
Verzonden: dinsdag 2 november 2004 15:43
Onderwerp: Zand 25 oktober 2004, Erfoud_Merzuga Marokko

---

Op 24 oktober kwamen wij voor het eerst op onze reis in het zand. Het begon als een klein verdwaald streepje langs de kant van de weg. Heel even zag voor mij de weg naar Bloemendaal, maar wat daar snel overgaat in zee en haring gaat hier pas over als je in het noorden van Togo zit. Het streepje werd streep en vervolgens de halve weg vol. In deze halve zandbak bereikten wij het Erfoud. Dit is een aardig dorpje vol met voorzieningen voor touristen. Hotels met drie of meer sterren in nagebouwdse kashbas, 4wd verhuur, talloze souvenir winkels en een lange rij restaurants. Het enige wat ontbreekt in Erfoud dat zijn de touristen. Een paar jaar geleden is de weg naar Erfoud doorgetrokken naar het zuidelijker gelegen Merzuga, dat met zijn gat in de grote Occidentale "Erg" ligt ( Sahara duin). Met de nieuwe weg hebben de touristen zich genesteld in Merzuga. Erfoud is nu een toeristische spookstad geworden. De hotels, restaurants en de internetcafe's zijn nagenoeg leeg Bij aankomst kwam nog wel een vermoeid joch naar ons toe om ons een hotel te pluggen. Op zijn vraag of we een goedkoop hotel wilden antwoordde we baldadig dat we het duurste wilde hebben. Het ventje droop meteen mismoedig af. Er lijkt weinig hoop te zijn voor Erfoud. De enige strohalm is de zich immer uitbreidende woestijn die misschien na enkele tientallenjaren Erfoud bereikt. Maar vooralsnog moet je voor de Erg in Merzuga zijn. De volgende ochtend namen Kim en ik de fiets om over de spiksplinternieuwe asfaltweg naar de grote duin te rijden. In een paar jaar tijd is langs deze duin een explosieve groei ontstaan van min of meer luxe hotels. De weg naar Merzuga wordt begeleid door tientalle borden die verwijzen naar deze hotels. Wij lieten de aanprijzingen voor wat ze waren en togen naar het laatste hotel van het rijtje: Ksar Sania, dat net onder het dorp Merzuga ligt. Deze keuze had natuuurlijk te maken met de vermeende kwaliteit van het hotel (met plek voor tenten) en hing natuurlijk niet af van het feit dat de eigenaar een Francaise was en dat Kim en ik dachten dat zij wel iets onder de kurk zou hebben in deze schrale tijd van de Ramadan. In Merzuga wachtte ons een lokale Horeca afvaardiging op. Er was een klein flets jongetje die beweerde dar Ksar Sania gesloten was; een man op een brommetje zei ons dat Ksar Sania veel te ver van de duinen af lag; een man verkleed als Touareg legde uit dat er geen kampeer mogelijkheden zijn bij Ksar Sania, tenslotte was er een voornaam geklede mijnheer, duidelijk de leider van het stel, die ons melde dat Ksar Sania veel te duur voor ons was. Achtervolgd door dit legertje adviseurs fietsten wij over een rommelig keien pad naar het afschrikwekkende Ksar Sania. Als vreemdeling moet je lokale kennis nimmer verontachtzamen. Zeker in gevaarlijke contreien als dorre woestijngebieden, waar verdwalen, uitdroging en een schrompelige dood bepaald niet uitgesloten is. Het is dus ook niet waar dat we voor weinig geld ons tentje half in de prachtige "Erg" hebben gezet, dat Kim net lekker gezwommmen heeft en dat ik een biertje voor haar heb gehaald en alvast een flesje witte wijn heb laten koud zetten voor bij het diner. Kim en ik zijn het er over eens: we moeten in een heuse fata morgana zitten! Na enig overleg over deze voor ons onbekende en bevreemde situatie, besluiten we het zekere voor het onzekere te nemen: we rukken nog een extra flesje bier aan.