Van: kimp@xs4all.nl
Verzonden: dinsdag 2 november 2004 16:45
Onderwerp: Todra en Dades vallei, 2 november 2004

---

Naarmate Kim en ik meer zuidelijk raken wordt het landschap droger en woester. Ruige bergkammen flankeren schier eindeloze vlakten. Vanuit Erfoud in het zuidoosten volgen wij in westelijke richting een weg die in het noorden begrenst wordt door de Hoge Atlas en in het zuiden door de Jebel Sarho. Dit is een omgeving waarin je niet fout kan rijden. Er ligt hier namelijk maar één geasfalteerde weg, en mocht je dan toch nog twijfelen dan is de juiste route altijd de richting waar de wind vandaan komt. Sinds onze aankomst in Ceuta, Marokko, hebben wij 1500 kilometer tegen de wind in gereden. Met die wind in je oren, de zon die recht in je gezicht schijnt, de 30 Kg bagaga op je fiets in combinatie met de uitzichtloosheid van de weg, moet je jezelf er goed van doordringen dat dit werkelijk de beste en leukste manier is om Marokko te zien. Val je van dit geloof af dan gaan die trappers meteen moeizamer lopen, worden de helingen steiler en het verkeer agressiever. Maar Kim en ik zijn behoorlijk geloofsvast. Echter als je met 7 km per uur een berg op klautert, en je de zoveelste Franse, 15 meter lange camperhome ziet die met 120 km per uur je tegemoet komt, met satelliet tv aan boord, met een voorraad wijn voor de duur van de vakantie, een zelfgenoegzame Franse kop achter het stuur met opgerolde mouwen en daarnaast zon pas gestreken Frans trut die zuinig lachend haar duim naar ons opsteekt, of nog erger achter het 3 meter brede raam gaat applaudiseren, dan kan de opgebouwde agressiviteit en lekkend geloof zich ont'laden in een forse reeks verwensingen. De Fransen, onwetend wat hen ten deel viel, zoeven verder, en dat doen wij met een lichter gevoel dan ook.

Het is een versteend leeg landschap waar wij door heen rijden, een landschap dat niet door mens of dier lijkt te worden bewoond. Maar dat idee van leeg dat verdwijnt op het moment dat je stil gaat staan en rustig in het rond gaat kijken. Dan blijkt dat stipje in de verte opeens te bewegen, en die vlekjes op de berg dat zijn geiten, en de kromme boom blijkt een dromedaris te zijn. Na enige tijd zie je volop leven in dit landschap. Geheid hebben we dan ook binnen 10 minuten bezoek van een of ander ventje. Rustig je behoefte doen valt dan ook behoorlijk tegen. Voor de daad speuren Kim en ik nauwkeurig de omgeving af, na het sein veilig trek je je dan achter een rots terug. Maar dan wordt je toch nog verrast door een snotterig kind dat vanuit het niets opduikt met een repeterend "Monsieur stilo". Het is een wat ambigue vraag als je net met je broek half op de enkels zit.

Zo nu en dan kamperen Kim en ik "Wild". In de praktijk betekent het meestal dat we om ongeveer vier uur ergens het asfalt verlaten als we in de buurt van een boom en een klein stroompje water komen. Algauw blijkt dan dat je op iemand zijn land staat, en diegene komt dan ook al gauw langs om je hartelijk te verwelkomen en uit te nodigen voor de eerste maaltijd van de dag die plaats vindt om een uur of zes s avonds (immers het is ramadan) Dit zijn uitnodigingen die we niet kunnen of willen weigeren. Vlak voor de fantastisch mooie Todra vallei werden wij uitgenodigd bij Mohammed en zijn familie. Hier kregen wij binnnen tien minuten elk het volgende aangereikt: 2 zoete glazen thee, 2 koffie met melk, een kom bonensoep, een glas drinkyoghurt, een schotel met dadels, 3 stukken gebakken brood met pepers, 2 glazen vruchtensap een hard gekookt ei, en een gebakken vis en dan hebben we nog de helft geweigerd. Die vis, dat was een beetje jammer. Naast veel narigheid en overlast bij Kim zorgde die er bij mij voor dat 24 uur later via anti- peristaltische bewegingen'mijn lunch en diner, te weten: 2 cola, 2 zacht gekookte eieren, een half brood met "La vache qui ri", 2 handen doppindas, een poulet avec frites, 2 bananen, 3 thee en 2 appels verdwenen in de toiletten van Camping Du Soleil in Tinerhir bij de Todra vallei, Het sanitair daar heeft er in jaren niet zo beroerd bijgestaan.