Van: kimp@xs4all.nl
Verzonden: vrijdag 12 november 2004 14:57
Onderwerp: De hoge atlas 6 t/m 9 november 2004

---

De hoge Atlas.

Vanuit Ouarzazate gingen wij op pad richting Marrakesch. Het afscheid viel ons zwaar en dat had enigszins te maken met de supermarkt tegenover het hotel die een keur aan drank in de schappen had staan. Met een onbescheiden voorraad gin durfden wij de driedaagse reis naar Marrakesch echter wel aan te vangen. Met de bekende tegenwind, en geheel nieuw voor ons een druilerige regen, gingen wij noord-west om na 20 km de afslag naar Ait Benhaddou te nemen. Ait B. is een toeristische trekpleister van formaat, het behelst een oude goed gerenoveerde Kashbah in een fantastische setting. Veel films hebben deze Kashbah als achtergrond gebruikt zoals Lawrence of Arabia, Jesus of Nazareth, en Gladiator e.v.a. De films waren ons niet al te bekend maar wij halen onze neus natuurlijk niet op voor populaire bestemmingen. In het koude natte dorp dat zich om Ait B. had gevormd zwierven wat verloren, verwaaide en kleumerige touristen rond. Voor hen was het een rampdag, de toegang tot de Kashbah was namelijk onmogelijk geworden doordat de ,normaal droge rivierbedding, zich had omgevormd tot een kolkende rivier. Wij werden aangeklampd door enkele Amerikaanse touristen die ons vroegen wat ze in vredesnaam moesten doen. De gids had hun de 4wd uitgegooid met de mededeling dat ze over een uur pas weer terug verwacht werden .Onze humoristisch bedoelde suggestie om een souvenir winkel leeg te kopen werd met onbegrip ontvangen. Blijkbaar zijn er meer cultuur barrieres te beslechten, dan die tussen verschillend geloofsachtergronden. We hadden toen al het vermoeden dat het niet goed zou komen met de verkiezing van Kerry.

Met dit licht zware gevoel gingen wij verder noordwaards om via een spectaculaire piste (onverharde weg) Telouet te bereiken. Helaas liep de rivier die Ait B van de Amerikanen scheidde ook over het ons gewenste pad naar Telouet. Met onze voorwielen in de bruine prut van de rivieroever werden wij met belangstelling aangestaard door zittende Marokkaanse mannetjes. Door de meest mobiele figuren onder hen werd ons verteld dat de rivier niet overgestoken kon worden. Maar goed wij Hollanders hebben kennis van waterzaken (immers Prins A. is waterambassadeur en zijn gedachtegoed moeten wij mondiaal neerzetten) dus wij lieten ons niet door enkele woestijnbewoners de les lezen. Met schoenen uit en broek omhoog toog Rene, aangestaard door verblufde toeschouwers, naar de overkant. Dit was niet geheel een fijne onderneming. De rivier stroomde te snel, de waterstand was te hoog en de temperatuur te koud. Maar goed, ik liet mij niet kennen en alsof er niets aan de hand was zo beheerst en nonchalant mogelijk de rivier terug overgestoken. We hadden op de kaart gezien dat dezelfde rivier nog driemaal ons pad zou kruisen, dus leek het toch geen goed idee om de oversteek te wagen. Via een andere piste konden we op een asfaltweg komen die ons over de pas van de hoge atlas zou brengen. De piste was bedekt met een kleverige laag modder, zand en water. Maar onze fietsjes deden hun werk en met 10 Kg aangekoekte smurrie bereikten wij de asfaltweg. Aldaar werden wij gespot door een Frans stel in een gehuurde Clio die dachten dat wat op de fiets kan ook wel met een kitttig Frans stadskarretje kan. Niettegenstaande waarschuwingen van enkele lokalen togen zij richting blubber: een zwarte dag voor het autoverhuur bedrijf. Wij echter klommen via asfalt verder omhoog richting Atlas alwaar het kouder en natter werd. In een ondergelopen plaats vonden wij onderdak in een koud klam hotel waar wij, geheel terecht, de enige gasten waren. De doorgaande weg die het dorpje in tweeen scheidde was nog maar op een smalle strook doorwaadbaar. Maar dit was genoeg om de winkel met Tonic te bereiken zodat wij met mutsen en shawls aan/op in bed zaten te lurken aan een overheerlijke Gin-Tonic. De volgende ochtend was het weer omgeslagen in een prachtige blauwe hemel. We klommen de laatste 600 meter omhoog naar de pas om vervolgens in een vliegende vaart door een magnifiek berglandschap af te dalen. Prachtige rotsformaties en omringende bergen met sneeuw.

Op 40 km van Marrakesch vonden we een sjiek vier sterren hotel die ons de laatse kamer gaf: de suite, dit voor de prijs van een standaard twee persoons. Dit was een fijn gebaar maar niet goed voor de suite. Het is altijd weer opmerkelijk hoe snel Kim en ik een behoorlijke hotelkamer weet te veranderen in een failliete lompen en oude metalen uitspanning. Kim was in de "extra large" badkamer bezig haar fiets schoon te maken onder de douche, ik deed iets dergelijks in de voorkamer. Het hotel verloor zijn laatste ster toen de beide gordijrails het begaven onder het gewicht van de waslijn en onze gewassen kleren.

De volgende dag bereikten wij Marrakesch. Toeristsich maar wel erg leuk. Op het centrale plein werd hard met toeters geblazen terwijl versleten cobras lusteloos toehapten, Wonderdokters met gedroogde kameleons en andere dode beesten prezen hun medicamenten aan, en rimpelige vrouwen probeerde toeristen te verleiden om hun handen te henna-en. In ons hotel in Marrekesch werden wij bij aankomst aangeklampd door een Duits stel die zich niet geheel op hun gemak voelde. Eerder waren zij in Tturkije geweest en dat was klaarblijkelijk zo goed bevallen dat Marokko en logische vervolg keuze was. Maar tot hun schrik was Marokko geen Turkije. Wij beaamden dit en uit goedtierednheid gaven wij hun nog enkele kleine tips. Dit had als gevolg dat wij om de haverklap werden lastiggevallen met vragen over taxi prijzen en de prijs voor Die Welt of wat voor krant dan ook. Dit begon behoorlijk te vervelen. Hierop gaven wij hun een uitgebreid route-advies voor de rest van hun tijd in Marokko waarbij het zeker zou zijn dat wij hen niet meer zouden treffen. Ons avontuurlijk reisplan werd in onnozele welwilend ontvangen. Wij weten niet zeker of het stel ongeschonden weer de Heimat zou bereiken, maar het zou zeker de herinneringen aan Turkije doen verbleken.

liefs kim en rene