Van: kimp@xs4all.nl
Verzonden: woensdag 29 september 2004 12:06
Van St Hypolytes (Fr) naar Manresa (Sp).

---

Het jachtseizoen was net geopend in Frankrijk. Een week later bleek dat ook in Spanje er lustig op los werd geknald. Hoewel wij niet direct als wild te categoriseren zijn maakten wij ons samen met hazen hoenders en herten wel enige zorgen. De Franse jager in ruste staat namelijk op de berghelling iets boven de weg, daar waar wij fietsen. Zijn auto staat veilig enkele honderden meters buiten schootsafstand. Maar wij niet. De spiedende jager houdt zijn geweer in ruststand, en dat is schuin naar beneden gericht. De plek dus waar wij fietsen. Een licht opkomend gevoel van Parkinson en wij worden van de weg geblazen.
Net over de grens met Spanje kwamen wij een jager midden in zijn sport tegen. Zijn 5 honden liepen luid blaffend om hem heen terwijl hij steun zocht bij een boom. De man leek volkomen uitgeput. Zijn gezicht was rood aangelopen, het zweet stroomde van zijn gezicht af en zijn ogen stonden verwilderd in zijn hoofd. Uit zijn walkie-talkie kwamen stemmen van zijn kompanen, waarschijnlijk met de laatste GPS posities van een konijn. De berichtgeving was aan deze man niet gespendeerd, volkomen wezenloos stond hij met zijn geweer pontificaal naar mij toe gericht. Dit was een gevaarlijke situatie die ik dacht op te lossen door de man een goedendag te wensen. Ik ging er van uit dat de meeste hazen en zwijnen niet tot dit gedrag in staat zouden zijn, waardoor wellicht bij de man het besef zou doordringen dat hij niet in een reflex op mijn snelle verschijning zou moeten reageren met een schot. Het ging goed, de man antwoordde in een slijmerig gereutel en bleef zich vast houden aan de boom. Mijn Spaans was niet zodanig dat ik kon opmaken of het ook hier om een begroeting ging of een roep om hulp wegens een acuut hartprobleem. Kim en ik hadden trouwens haast, we moesten de camping nog halen.
Zo fietsend over de Spaanse wegen leek het mij dat de beste jachtmethode toch de Seat is. Met deze wagen (nog van voor de overname door Volkswagen) kan men goed de zuivere snelheid bereiken die geen enkel beest de kans geeft de overkant te halen. De hoeveelheid vlees dat je op en naast de weg vindt is opmerkelijk. Boommarters liggen slechts enkele meters verwijderd van dassen. Zelfs vleermuizen zijn het slachtoffer naast ontelbare honden, katten en vogels die alle langzaam in het zachte Spaanse asfalt worden gedrukt.
Ook ´s avonds leek de jacht naar beesten door te gaan. Met constante tussenpozen van 10 minuten hoorden wij luide knallen. Misschien was het verjagen, maar Kim en ik konden dat niet plaatsen bij de Spaanse volksaard. Na enige discussie hadden wij besloten dat het hier ging om een vorm van automatisch jagen: terwijl je lekker voor de kachel zit met een fijne Rioja, gaat ergens in het bos je geweer vanzelf af. Ik vermoed verder dat ze dan nog iets doen met een elektrisch konijn maar de details konden wij niet te weten komen.
Voor wie zelfs dit nog te wild is kan nog altijd beginnen met de varkenshouderij. Eerst door geur, dan kilo´s vliegen, dan gekrijs en tenslotte de schamele schuur zelf, verraadt dat er varkens worden gehouden. Aan de ene kant een silo maïs aan de andere kant een opslag voor mest. Meer is er niet nodig voor een goede Seranoham. In tegenstelling tot de Nederlandse boer woont de Spaanse niet bij het vee. De Spanjaarden hebben in deze een punt.

Naschrift.
Op 3 september 2003 zijn we met onze fietstocht begonnen in Saint Hypolytes in Zuid Frankrijk. Jaarlijks worden er gedurende het jachtseizoen in Frankrijk meer dan 40 mensen (onbedoeld) gedood door kogels uit jachtgeweren.