Van: kimp@xs4all.nl
Verzonden: dinsdag 12 oktober 2004 15:25
Onderwerp: ge-rad-Barrax-ed

---

Barrax is het Kollumerpomp van Spanje. Het is niks en is omgeven door oneindig niets. Door Barrax loopt de grote weg naar Madrid. Auto's en vrachtwagens kondigen zich mijlenver aan door gigantische stofwolken. Meestal wordt er bij het lokale etablissement gestopt voor koffie. Dit is nauwelijks een oponthoud. De schoteltjes en kopjes staan dakpansgewijs opgestapeld op de bar. Je bromt wat tegen de waard en onmiddellijk staat het voor je klaar. Je drinkt, gooit 80 eurocent op tafel en weg ben je weer. De hele actie heb ik geklokt op 90 seconde. Hoe anders gaat dat in Nederland waar je met een dienblad moet sjouwen langs een oneindige vitrine met spul dat niet goed voor je is. Vlak voor de kassa kom je aan bij een 'koffieapparaat met lekrooster. Meestal heeft zo n ding twee tuitjes en is het altijd weer gokken waar je het kopje onder moet zetten. Soms is het tweede kopje gratis, dit bevestigt het idee dat de investering in de koffie zelf minimaal is. Het geld lijkt op te gaan aan erfpacht, verontreinigingsheffing, loonkosten en een soort van gezellige atmosfeer (wisselt per seizoen). Zo niet in Barrax, de enige investering lijkt de koffie te zijn. Geen vriendelijk goedemorgen, geen alstublieft, geen asbakken, geen sfeerverlichting. Geen arbo-normen ook, de waard is vergroeid met zijn koffie apparaat. Elke handeling is gehoond door jarenlange ervaring. Blindelings wordt gemalen, gestampt en getapt. De productie van deze man is groter dan 10 vandervalkvruchten bij elkaar. En dat is nog opmerkelijker als je de gigantische omvang van de man in beschouwing neemt. Hij past precies tussen de bar en het achterbuffet. De vrouw van de waard is ook enorm maar haalt het niet bij haar man. Het grappige is dat als ze enige tijd naast haar man staat dan ontdek je bij haar een zekere rankheid en aan het eind van de avond dreigde dat zelfs naar tengerheid te gaan.
Kim en ik hadden een kamer genomen in dit centrale punt van Barrax. Na het avondeten vonden Kim en ik dat we nog vreselijke dorst hadden. Dus een biertje om het af te leren. Naast mij stond een kleine man die nog net de bovenkant van zijn bierflesje op de bar kon zien. Dit geringe lichaam had echter dorst, veel dorst. Dat schept een natuurlijke band. Mijn Spaans was onvoldoende voor een gesprek maar wij vonden elkaar in het bier, veel bier. Het werd een wat ruwe maar erg aardige avond. De volgende ochtend ging wij wat ge-rad-barrax-ed de fiets op richting Cordoba en Sevilla.