Van: kimp@xs4all.nl
Verzonden: donderdag 31 maart 2005 17:53
Onderwerp: Beirut

---

Afgelopen zaterdagochtend namen Kim en ik een taxi van Damascus naar Beirut. Onze Cadillac (met doorlopende voorbank en ongeevenaarde beenruimte) bracht ons zacht gorgelend over de besneeuwde bergen in 2,5 uur naar Beirut. De overgang naar Libanon ging niet ongemerkt. Tientallen banken, luxe autodealers en dure winkels verwelkomden ons. De kofiestop bestond uit een echte espresso en een kaastosti, ach Nederland....Bij het busstation werden we opgehaald door Hans die samen met Barbara al 10 jaar werken en wonen in Beirut. Inmiddels is het gezin sinds 5 maanden uitgebreid met Thijs. Hans en Barbara werken als archeoloog in Beirut. Mijn idee van deze professie ging richting wazige figuren met beslagen brilleglazen en strohoed die oude dingen aan het blootleggen waren met een penseeltje. De werkelijkheid was ietwat bedrijfsmatiger. Hans bracht ons naar een onderhanden werk waar hij maar liefst 30 man aan het werk had. Iedereen was in een grote bouwput bezig aan het hakken, grafen, meten of optekenen alsof de duivel hen op de hielen zat. Dat was min of meer ook de werkelijke situatie. Hans en Barbara worden door de overheid ingeschakeld op het moment dat er een stuk grond bouwrijp werd gemaakt door een projectontwikelaar. Die onderneming wil het liefst zo snel mogelijk doorgaan met de activiteiten. Dus met een bouwondernemer op je hielen moet dan geprobeerd worden om in korte tijd en op een archeologisch verantwoorde wijze het gebied in kaart te brengen. Aangezien een groot deel van Beirut in de jaren 90 in puin geschoten is was er in de afgelopen periode aan werk geen gebrek. Als je als buitenstaander de stad bekijkt lijkt het grootste herstelwerk geklaard. Slechts een enkel gebouw staat nog overeind waar inslagen van kogels, granaten en raketten te zien is. Anderzijds heeft men recent weer een stukje stad naar beneden gehaald bij de aanslag op de oud premier Hariri. Degene die de grote van de bom had bepaald hield niet van risico's. Gezien de ravage had de bom wel 100 Hariris kunnen ombrengen. Over een lengte van meer dan 100 meter waren aan weerskanten van de straat de geparkeerde autos als lucifersdoosjes in elkaar gedrukt. Gevels van omliggende panden waren deels naar beneden gekomen. Kantoren en hotels in de wijde omtrek waren nog bezig om de zaak weer winddicht te krijgen. Ook het gebouw waar Hans en Barbara wonen, op zo'n 1000 meter afstand had glasschade. De grote vraag was natuurlijk wie achter de aanslag zat. De daders moeten natuurlijk gezocht worden bij die groepen die het meeste baat hebben bij de dood van Hariri. Maar die groepen eenmaal in de verdachtenbank verliezen al gauw baat bij de aanslag. Zo wordt nu grote druk uitgeoefend op Sirie om zich uit Libanon terug te trekken. Hierdoor wordt dus Sirie slachtoffer van de aanslag en kan de aanslag natuurlijk niet op zijn geweten hebben. Zo gaat het ook met andere verdachten. Deze catch 22 situatie is tekenend voor de complexe situatie in Libanon. Gezien het ophanden zijnde vertrek van Hariries tegennstander Sirie kan het natuurlijk een daadwerkelijk geval zijn geweest van een politieke zelfmoord actie. Het fenomeen is niet geheel onbekend in deze regio. De rumoerige politieke situatie is niet het algehele beeld wat je krijgt als je in de grote winkelstraat el Hamra loopt. Na een Frappoccino (ijs-cappuccino) bij Starbucks met Kim nog wat boekhandels afgegaan om de LonelyPlanet van Turkije te kopen. Hier en daar doet het beeld denken aan Manhattan. 'S avonds een beetje rondgelopen in het voormalig Downtown dat volledig gerestaureerd is. Het leek een soort Spaanse passeo. Gezinnen die flaneren over de promenades, likkend aan ijsjes of biertjes drinkend op een van de vele terassen. Kinderen al dan niet vergezeld door een Philipijnse Nannie praten met een Amerikaans accent. Men koopt hier bij Cartier en Hugo Boss. Geen koffie bij Achmed of Mohammed, het is Chez Paul waar koffie gedronken wordt. Een dergelijke alure troffen we nagenoeg aan in de gehele binnenstad. Maar de doorsnee Libanees hebben we hier bijna niet kunnen ontdekken. Die kunnen deze pret niet betalen. De vraag is voor wie Beirut wordt opgebouwd. Er zijn bij lange na niet genoeg rijke Libanesen om de dure apppartementen te kunnen bevolken. Voor wie zijn ze dan wel bedoeld. Geen flauw idee. De prachtige gebouwen lijken meest leeg te staan, er is relatief weinig verkeer op straat. Bij elkaar is er een surrealistisch paradijs onstaan wat als een laag slagroom over een heel ingewikkeld taartje ligt.

rw