Van: kimp@xs4all.nl
Verzonden: maandag 20 december 2004 14:22
Onderwerp: libie opent haar deuren voor toerisme.

---

Voor ons rondje Middellandse Zee hebben we in de voorbereidende fase contact opgenomen met de Libische Ambassade in Den Haag. Zij eisten voor het verkrijgen van een visum een uitnodiging van een locale touroperator, deze zou ons dan ook, gedwongen moeten vergezellen. Onze repliek dat de locale organisaties niet met ons mee wilden fietsen bracht hen niet van hun plaats. Via een vriendin die al vele keren in Libie was geweest kregen we contact met een libiesch reisburo dat ons wel wou helpen. De beste deal die we konden maken was dat zij een 4WD met chauffeur voor ons zouden regelen die ons zou begeleiden door Libie heen. Kim en ik dus fietsen, en voor ons uit de Toyota Landcruiser met chauffeur a 60 euro per dag. Het reisburo stuurde een uitnodiging op onze naam naar de ambassade in Den Haag. En.... werd daar in goede orde ontvangen. Helaas echter, alleen groepen konden toegelaten worden. nou vinden wij groep Postma-Wokke een behoorlijke groep vol. Maar toch voldoet zij niet aan de Libische norm van minimaal 4 personen per groep. Maar goed ons vang je niet. We deden een beroep op de ouders van Kim ,die ons uberhaupt zouden opzoeken in Tunis, Om in plaats van een rondreis Tunesie keen rondje Libie te doen. Dit werd tot onze vreugde zeer enthousiast ontvangen. Wederom onderhandelingen mer het libisch reisburo. Voor 40 euros meer gingen Kim en ik fietsen en kreeg de chauffeur gezelschap van Ab en Edith in de 4WD. De groep was compleet. Dat vond ook de Libische ambassade die een nieuwe uitnodiging had gekregen met vier namen. We konden met een verwerkingstijd van 3 kantoordagen ons visum ophalen. Wij blij natuurlijk, totdat bleek dat we binnen een maand van het visum gebruik moesten maken, anders zou het verlopen. Ook de Libische ambassade begreep dat het een fors fietstempo zou vragen om binnen een maand van Frankrijk naar Libie te fietsen. Maar ja regels he. Uiteindelijk afgesproken dat wij via de Libische ambassade in Tunis contact zouden laten opnemen met de Haagse ambassade om zodoende in Tunis het visum te verkrijgen. Zo geschiedde ware het niet dat de Libische ambassade natuurlijk niet te vinden was. Waar de ambassade volgens alle reisgidsen zou moeten staan was een leeg terrein dat er uit zag als het Schotse Lockerbie. Te vroeg ontplofte bom dachten kim en ik. Het viel echter mee, ze waren verhuisd naar het Noorden van de stad en we konden dit met behulp van de taxicentale nog vinden ook. De man in de Libische ambassade bekeek de uitnodiging voor Groep Postma-Wokke erg aandachtig en na enige bedenktijd kwam de conclusie dat de uitnodiging niet voor hen bestemd was maar voor de collega's in Nederland. Met een "goedemorgen"werden wij de tent uit gebonjourd.. Op de drempel vroegen we of er nog een andere mogelijkheid was. Een diepe zucht volgde. Uit de mondhoeken van onze consulair medewerker kwam iets als een brief aan de consul general van Tunis. Maar dan wel in het arabisch gesschreven, en ja, we sluiten over een uur. OK briefje schrijven in ons beste beleefste Frans. Toen een zoektocht naar een vertaalburau Frans Arabisch. Dat lukte en binnen een uur hadden wij een papier in handen dat vol Arabisch stond en waar wij alleen onze paspoortnummers in konden ontdekken. Nee bel ons niet, wij bellen u wel kregen wij te horen van onze Libier. Ja, ja, nee dus. Na twee weken rondfietsen in Noord Tunesie weer een taxi naar Tunis Noord voor een bezoek aan onze man. Na anderhalf uur wachten mochten wij zijn kantoortje in. Natuurlijk bleef hij gewoon intens naar zijn papieren op zijn bureau kijken. Even keek hij op en leek verbaasd te zijn dat wij er stonden. Nee hij had nog geen antwoord. Goed zeiden wij, dan komen over twee weken weer langs. 'Zo u wenst' antwoorde onze man minzaam. Met Ab en Edith de afgelopen twee weken een fantastisch leuke tocht gemaakt door Tunesie. De kust, de woestijn en het lege westen hebben we uit en te na bekeken. Vanochtend vertrokken Ab en Edith met het vliegtuig weer naar Amsterdam. En wij gingen dus met de taxi naar Noord Tunis voor een onderhoud met onze man. De wachttijd was kort en de man had meer tekst dan de vorige keer. Hij mompelde dat hij iets had verstuurd. Ondertussen probeerde hij ons dossier te vinden. Na drie keer tervergeefs door het dossiermapje te hebben gebladerd pakte hij een ander mapje. Toen vroeg hij onze naam nog maar eens een keer en warempel hij trok iets uit de stapel. Hij leek net zo verbaasd als wij toen hij meldde dat de consul general akkoord was gegaan. Na gepruts met geld, formulieren in het Arabisch, foto's en het beroep van Kim ( hij wou het liefst 'housewife' in het visum zetten, informationmanager vond ie maar niets) kregen wij de paspoorten overhandigd met de meest mooie bladzijde erin die we ons maar konden voorstellen.
Libiejuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuhhhh!!

Tunis, 20 december 2004